’s HEER HENDRIKSKINDEREN – ,,Ik vertrek naar Texel met ‘een hart vol warme herinneringen aan een ongelooflijk hartelijke gemeente, waar het heel goed wonen was’. Ik heb de Zuid-Bevelanders leren kennen als mensen van wie je weet wat je eraan hebt, zonder façade. Ik besef dat zo’n gemeente eigenlijk een vrijwilligersorganisatie is, die wordt gedragen door de mensen. En ik mocht daar als betaalde kracht aan meedoen. Dat was een voorrecht, een geschenk dat u mij heeft gegeven.’’

Ds Max Staudt.

Met die woorden nam ds Max Staudt zondag 22 augustus tijdens een warme dienst in de Nicolaaskerk afscheid van zijn laatste gemeente, de Protestantse gemeente van ’s Heer Hendrikskinderen. De predikant gaat met emeritaat en verhuist naar Oosterend op Texel. ,,Het waren de zeven beste jaren van mijn leven, ondanks corona. Dat was vervelend, maar we hebben dat opgelost op allerlei manieren. Corona was niet fijn, maar de gemeente bleef even fijn.’’

Ds Max Staudt (24 april 1955) was sinds juli 2014 predikant van ’s Heer Hendrikskinderen. Geboren in Amsterdam in een ‘rood gezin zonder godsdienst’ ging hij het onderwijs in, waar hij Frans en godsdienst onderrichtte. Verder werkte hij op verschillende advocatenkantoren in ondersteunende functies. Hoewel hij zijn theologiestudie (Amsterdam) al jong had afgerond, besloot hij pas in 2010 er eindelijk iets mee te gaan doen en werd hij dominee in Chaam. Daar stond hij tot zijn verhuizing naar ‘s Heer Hendrikskinderen.

De predikant werkte mee aan twee boeken over Maarten Luther (Theologische Antropologie en Soteriologie) in de serie Maarten Luther Banden in het kader van 500 jaar Reformatie. Dat tekent hem als vertaler en kenner van Luther, wat hij ook tot uiting brengt in zijn blog.

Daarin breekt hij een lans voor degenen die niet meegaan met de gevestigde orde en neemt hij stelling in een aantal zaken. Hij staat daarbij vooral voor vrijheid van meningsuiting.

In zijn afscheidspreek over de uittocht uit Egypte, en hoe moeilijk Mozes het daarmee had, maakte hij duidelijk dat niemand het alleen hoeft te doen, God is met ons. Dat was ook een van de redenen dat hij als collectedoel had gevraagd om steun voor Open Doors, de stichting die hulp biedt aan vervolgde Christenen.

Een bijzonder boek

Na de preek was het tijd voor persoonlijke accenten vanuit de gemeente. Zo werd het lied ‘Jeruzalem, Stad van Goud’ ten gehore gebracht. De zangers hadden nog even getwijfeld of ze het ‘kattenduet’ zouden zingen, omdat ze altijd met zoveel plezier hadden geoefend met hun dominee. Ook het gedicht van Wim Schulte-Noordhoff ‘Er gaat een dominee voorbij’ werd voorgedragen.

Na het slotlied kreeg dominee Max een bijzonder boek (‘dat hij zeker weten nog niet heeft of heeft gelezen’) overhandigd, met daarin persoonlijke bijdragen van vele gemeenteleden. Verder was er een persoonlijk gedicht van Cora van der Peijl en kreeg hij een kunstwerk van een op een eikenhouten voet gezet kruis met daarop in glas gebrand een afbeelding van de kerk en enkele regels uit dit gedicht.

Kerkenraadsvoorzitter Martijn van Sabben refereerde in zijn toespraak aan de vele talenten van ds Max, die hij graag inzette. ,,Hij was als deeltijdpredikant toch altijd bereikbaar, ook tijdens coronatijd. Maar preken voor een lege kerk vond hij maar niets: ‘als ik dit leuk had gevonden was ik wel bij de radio gegaan’, zei hij daarover. Hij was niet handig met klussen, wat chaotisch en vergat wel eens een vergadering. Maar hij was wél zeer betrokken bij de kerk en het dorp en dat blijkt uit alles. En daar zijn we dankbaar voor.’’