Raadsel Statenbijbel opgelost

VLISSINGEN – In het verslag van de bijeenkomst van de Classis Delta (27 mei 2019, zie elders op deze website) stond een oproep om meer informatie over een oude Statenbijbel. Inmiddels weten we om welke bijbel het gaat.

Fotograaf Aart Klein maakte drie weken na de Watersnoodramp een foto van de bijbel in de kroonluchter. Collectie Nederlands Fotomuseum, De Watersnoodramp gefotografeerd.

Volgens Frans van den Driest uit Serooskerke (W) gaat het om de bijbel van de hervormde kerk van Stavenisse.

Het is een verhaal waar de symboliek van af druipt. De kerkbijbel was gaan drijven toen de kerk tijdens de Watersnoodramp (1 februari 1953) onder water kwam te staan. De drijvende kerkbijbel bleef steken in de kroonluchter aan het plafond. Toen het water weer was gezakt troffen de dorpelingen die bijbel aan, hangend in de kroonluchter.

Volgens Lukas Kwant, die al jaren kerkgebouwen in Nederland na een ramp onderzoekt, stond het water in de kerk ruim drie meter hoog. Op oude foto’s en prentbriefkaarten is de scheidslijn tussen droog en nat  duidelijk waarneembaar, schrijft hij. Zelfs het orgel in de kerk heeft niet met de (pijp)voeten in het water gestaan.

Stavenisse was een van de zwaarst getroffen dorpen tijdens de Rampnacht. Er verdronken 153 mensen, die veelal in eenvoudige arbeidershuisjes woonden. Zij zaten als ratten in de val toen de woninkjes bezweken onder het watergeweld.

Gedicht Okke Jager

Via Margriet Lorier ontvingen we een gedicht van Okke Jager (1928-1992), auteur en bekend als predikant van de NCRV-radio en hoofddocent aan de Theologische Universiteit van Kampen. Okke Jager schreef over de bijbel van Stavenisse het volgende gedicht:

Het hergeven Woord

Wij hadden in gereserveerde banken,
het eeuwig woord voor ons gereserveerd.
Bij ’t stil gebed vergaten we te danken,
en onder ’t zingen werd gecollecteerd.

Wij hadden harten die niet in ons brandden,
wanneer het woord, op klokslag, openging.
Wij sloegen de bladen om met vaste handen
die niet meer beefden van verwondering.

De koster wist: Het mocht geen duimbreed wijken,
het was geërfde grond, voor ons behoud.
Wanneer toeristen kwamen kijken
dan zeiden zij: ,,Wat is dat boek al oud!”

Wij hadden hier voor levenslang genomen,
een besproken plaats, en een besproken Heer.
Toen liet de Heer het wilde water komen!
En, op zondag lag hier Zijn Woord niet meer.

Zijn Zijn beloften allen mee verdronken?
Hoog in de lamp hangt een glimlach van de Heer:
,,Ik heb het bij verrassing terug geschonken.
Leg het nu maar weer op uw kerkbank neer.”

De hervormde kerk van Stavenisse bood een treurige aanblik nadat het water was gezakt.

Stavenisse na de ramp.